ДУРСАМЖ 1

Хүн заавал хөгшрөхөөрөө дурсамжаа бичдэг гэсэн ойлголтыг эвдмээр санагдаад. Арван настай хүүхдэд ч гэсэн санаж дурсах зүйл байдагтай адил бүхэл бүтэн 27 жил насалчихаад байхад надад санаж, дурсах зүйл зөндөө л байна даг.
Би зохиолчдыг үнэхээр биширдэг. Ялангуяа дурсамжаа бичсэн зохиолч болон хүмүүсийг. Тэд он удаан жил насалчихаад амьдралд нь тохиолдож байсан бүхнийг мартахгүй санаж бичнэ гэдэг бол гайхамшиг. Гэтэл би 5 жилийн өмнөх бүх сайхан болоод муухай зүйлээ саная гэтэл ихэнхийг нь мартчихаж....
Ямартаа ч миний бодсон санасан бүр, уулзаж учирсан болгон, бичсэн сонссон уншсан бүхэн байгаа чигээрээ энд үлдээсэй гэж бодож байна. 21-р зуунд алдаж онон амьдарч яваа идэр залуухан бүсгүй юуг хүсэж мөрөөдөж байсныг хэдэн арав, хэдэн зуун жилийн дараа үеийнхэн маань уншиг л дээ. Яагаад болохгүй гэж. Мэдээж үзэл бодол минь нээлттэй, үг санаа минь хурц шулуухан болохоор надтай санал нийлэхгүй, бичлэгийг минь уншаад элдэв янзаар ойлгох хүмүүс зөндөө л гарна байх. Тэр тусмаа сонирхолтой санагдаж байна.
Хэдэн жилийн өмнөхөөс би их өөрчлөгджээ. Арга ч үгүй байх л даа. Юугаа ч мэдэхгүй хөдөөний бор охин ирчихээд хотын их соёлд /шоконд/ автахдаа нэг хэсэгтээ уймарсан. Гэтэл одоо намайг хэн хөдөөнийх гэх юм бэ? Та хар л даа. Хүн гадаад төрхөөрөө ингэж их өөрчлөгддөгийн адилаар жил бүр л бодол санаа нь тэлж, амьдралынх нь хэв маяг шинэчлэгдсээр байдаг бололтой.
Нутгаан их санана аа би. Буйд хөдөөгийн аниргүйд бодлоон чагнасхийж суух, үүрийн цагаан гэгээнээр хөл нүцгэн алхсаар голын эрэг дээр очиж урсгал харан санаашрах, эмээ үнээндээ гарсан хойгуур тавиуран доогуурх төмпөнтэй тарваганы махнаас хэд огтолж идчихээд орондоо орж даавуугаа балиартуулж зэмлүүлэх хийгээд хээр талын уудамд аргал түүн болсон болоогүй шүлэг үглэнхэн аяланхан явахын жаргалыг та мэднэ гэж үү.
Улаанбаатараа бас санана аа. Сэтгүүлч мэргэжилтэй хүн утас сүлжээгүй, зурагт гарахгүй, сонин очихгүй хөдөөд сар гаруй болоход их хотын минь дуу чимээ, интернэтээр аялахын сайхан, диско клубын хэмнэлт аялгуу санагдаад...
...Бодоод байх нь ээ би их азтай юм. Хотын ч хөдөөгийн ч амьдрал мэддэг. Аль алинтай нь дасан зохицож чаддаг. Хотод төрсөн залуус хөдөөгийн сайхныг үл мэдрэх, хөдөө өссөнүүд нь хотын соёлд балмагдах тийм айдас надад үгүй учир би азтай бүсгүй юм байна.
Хүн эргээд бодоход хийсэн үйлтэй, хэлсэн үгтэй, дуурсагдах алдартай, дурлалт хүмүүстэй байх нь чухал гэдэгт би итгэдэг байлаа. Одоо ч итгэсээр. Гэхдээ заримдаа жаахан эргэлздэг тал бий. Ялангуяа амьдралын хүнд ачаан дундуур бүхнийг болгож бүтээх гээд бор зүрхээрээ зүтгэсээр атал ажил үйлс маань бүтэлгүйтэх өдөр гармагц би хичнээн их шантардаг гээч. Ийм үед л би тэвчээрийн шангаа алдахгүйсэн гэсэндээ тэнгэрлэг мөрүүдийг хэлхэж, энэ амьдралд сөхрөхгүйсэн гэхдээ эргээд ард үлдсэн үйлдлүүдээ цэгнэн аждаг аа.
Хамгийн гайхамшигтай нь надад маш олон найз нөхөд байна. Нэг өдөр би бүр тоолж үзлээ. Өлхөөн 100 хүрчихэж байна. Бас намайг олйгодог, дэмждэг, итгэдэг ажлын хамт олон байна. Цахим өртөөнийхөн гэж гайхалтай хүмүүс бий дээ. Батаа ах, Базраа эгч, Анулан,Батдулам, Саруул... Заримдаа тэд миний аав ээж ч юм шиг... Энэ хүмүүсийн талаар би заавал хөрөг бичнэ ээ.
Амьдрал сайхан юм аа...